Ο Γουλιέλμο Μαρκόνι (1874-1937) ο «πατέρας της Ραδιοφωνίας» γεννιέται στη Μπολόνια της Ιταλίας και είναι ένας αυτοδίδακτος επιστημονικός πειραματιστής από τα νεανικά του χρόνια.Το 1895, σε ηλικία μόλις 21 ετών, συνδυάζοντας το πηνίο του Χερτζ, το φωρατή του Μπρανλί, την κεραία του Ποπόφ και προσθέτοντας τη δικιά του επινόηση, τη «γείωση», πετυχαίνει εκπομπή και λήψη απόστασης πάνω από 100 μέτρα στο πατρικό του κτήμα. Μη βρίσκοντας την κατάλληλη ανταπόκριση στην πατρίδα του καταφεύγει με τη μητέρα του στην Αγγλία, όπου τα Αγγλικά Ταχυδρομεία τον ενισχύουν και τα πειράματά του στο Λονδίνο φτάνουν το ασύρματο σήμα σε μερικά χιλιόμετρα, με τη Βρετανική Κοινωνία εντυπωσιασμένη. Το ιστορικό μεσημέρι της 12ης Δεκεμβρίου 1901 γεφυρώνει και τον Ατλαντικό Ωκεανό διαψεύδοντας τους απαισιόδοξους που φοβόντουσαν την καμπυλότητα της γης.Τα ραδιοηλεκτρικά σήματα δικαιώνοντας τον Μαρκόνι αγκαλιάζουν όλη τη γη και κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί τότε πώς θα ήταν η ραδιοφωνία σήμερα. Η διάσωση χιλιάδων επιβατών σε ναυάγια πλοίων, όπως του Τιτανικού τον Απρίλιο του 1912, με 712 επιζώντες χάρη στο S.O.S., βάζει τον ασύρματο του Μαρκόνι με την ειρήνη στις θαλάσσιες συγκοινωνίες και με τον πόλεμο στις διαβιβάσεις.Το 1909 παίρνει το βραβείο Νόμπελ Φυσικής και επειδή δεν διαθέτει πανεπιστημιακούς τίτλους σπουδών, συνηθίζει να λέει σεμνά για τον εαυτό του ότι είναι πάντα ένας ερασιτέχνης. Πεθαίνει ξαφνικά στις 20 Ιουλίου 1937 αφήνοντας πίσω του δεκάδες εφευρέσεις της ασύρματης ραδιοτηλεφωνίας και ραδιοφωνίας ενώ σε ένδειξη πένθους όλοι οι ραδιοσταθμοί του κόσμου θα σιγήσουν για δύο λεπτά. Όπως πολύ σωστά ειπώθηκε: οι αιθέρες ήταν το ίδιο σιωπηλοί όσο ήταν και πριν την ανακάλυψη των ραδιοκυμάτων του Μαρκόνι.
1. O Γουλιέλμο Mαρκόνι με το σπινθηριστή (πομπό) και το συνοχέα (δέκτη).
2. H κεραία εκπομπής στο Poldhu που γεφύρωσε τον Aτλαντικό.
3. H κεραία λήψεως με χαρταετό στον Kαναδά που πήρε το υπερατλαντικό ιστορικό σήμα S, 1901.
4. Tο ναυάγιο του TITANIKOY(1912) που σώθηκαν με το SOS 712 ναυαγοί.
5. Pαδιοφωνικός δέκτης “Marconifono Magnus”, 1922.